In de nacht van 13 op 14 april 1945 krijgen Duitse troepen in Oostmahorn te horen dat de Canadezen onderweg zijn. Ze vluchten naar Schiermonnikoog. Maar de Duitse eilandcommandant laat het er niet bij zitten en besluit op 16 april om Oostmahorn terug te veroveren.

14 april 1945. Met het oprukken van de Canadezen worden de Duitse soldaten in het nauw gedreven en vluchten naar het eiland Schiermonnikoog. Twee dagen later probeert de eilandcommandant de Duitse stellingen op Oostmahorn te heroveren. Van twee tot vier uur wordt Oostmahorn door de Batterie op Schiermonnikoog beschoten. Hierbij vallen drie doden; een vrouw die voor de Duitse bezetter werkt, wordt door een granaat getroffen en is op slag dood en twee Canadese soldaten worden dodelijk getroffen.

Er worden drie schepen met aan boord Duitse soldaten richting Oostmahorn gestuurd. Beurtvaartschip de Lauwerszee vaart onder dwang mee, met Duitse soldaten aan boord.
Bij aankomst op Oostmahorn worden ze ontvangen met mitrailleurvuur. Het blijkt te gevaarlijk om aan land te gaan. Aan Duitse zijde vallen enkele gewonden, maar allen weten weer aan boord te komen. Uit represaille beschieten de Canadezen het eiland vanaf de vaste wal. De beschieting richt weinig schade aan. De volgende dag volgt een ultimatum van de Canadese commandant; de vijand moet zich overgeven anders volgen nieuwe beschietingen.

Op 18 april wordt het ultimatum afgewezen en de Duitse commandant vraagt bij een nieuwe beschieting om het dorp te ontzien. De eilanders die buiten het dorp wonen worden ondergebracht bij gezinnen in het dorp. Na ongeveer een week wordt de situatie minder dreigend en komt het gewone leven weer op gang; de bewoners van buitengebieden keren terug naar hun huizen.

Toch duurt het tot 11 juni voordat de laatste Duitse soldaten het eiland verlaten. Dan pas is het eiland vrij.