Przydzielona 3. Kanadyjskiej Dywizji Piechoty plaża Juno rozciągała się od Graye-sur-Mer do Saint-Aubin-sur-Mer. W dniu D-Day, mimo trudności ze zneutralizowaniem niektórych punktów niemieckiej obrony i stosunkowo wysokich strat, oddziałom kanadyjskim udało się wedrzeć głęboko w ląd, zanim nocą zostały zablokowane na północny zachód od Caen.

W dniu D-Day, 6 czerwca 1944 r., 3. Kanadyjska Dywizja generała majora Roda Kellera otrzymała za zadanie wylądować na plaży o kryptonimie Juno, na wysokości miasteczek Graye, Courseulles, Bernières i Saint-Aubin-sur-Mer. Tego ranka sporo rzeczy nie poszło zgodnie z planem. Na przykład, ostrzał z morza okazał się niezbyt skuteczny, a sztorm na morzu powodował opóźnienia. W efekcie, broniący się Niemcy, skryci w bunkrach, mogli stawiać poważny opór. Wiele barek desantowych zostało trafionych ostrzałem artyleryjskim lub uszkodzonych na podwodnych przeszkodach. Mimo to, wsparte czołgami atakujące jednostki kanadyjskie likwidowały pozycje niemieckie jedna po drugiej.

Szczególnie ciężkie walki toczono pod Bernières, a jeszcze cięższe pod Courseulles. Ten niewielki port przy ujściu rzeki Seulles był naprawdę silnie broniony. Jednakże najzacieklejsze walki miały miejsce w Saint-Aubin. Zneutralizowanie 50 mm działka obejmującego zasięgiem plażę i chronionego umocnieniami polowymi (ścięte drzewa), które blokowały najwęższe uliczki wsi, zajęło dobrą część dnia. Dopiero nocą wieś została ostatecznie opanowana.

Opór spowodował powstawanie zatorów na kilku wyjściach z plaży. Mimo przeszkód w postaci spiętrzenia pojazdów, oddziałom kanadyjskim udało się wejść głęboko na ląd. Przy stratach rzędu 961 osób, w tym 319 zabitych, oddziały te pokonały godną podziwu trasę w dniu D-Day. Niestety, następnego dnia ich marsz został zatrzymany na północny zachód od Caen wskutek przybycia posiłków niemieckich w postaci oddziałów pancernych.