Obóz koncentracyjny Natzweiler-Struthof działał od kwietnia 1941 do września 1944 roku. Szacuje się, że w tym czasie 22 000 więźniów zmarło w obozie z powodu chorób, wycieńczenia, nadużyć oraz podczas egzekucji wykonywanych przez obozowych strażników. Na terytorium dawnego obozu obecnie mieści się muzeum oraz europejskie centrum deportowanych członków ruchu oporu.

Obóz został wybudowany na wznoszącym się na wysokość 800 m północnym zboczu Mont Louise. Jego lokalizacja nie jest przypadkowa – dzięki takiemu umiejscowieniu więźniowie mogli wydobywać granit, który następnie wykorzystywano do upiększania niemieckich miast. Wkrótce jednak więźniowie zostali przesunięci do głównego obozu lub wielu pomniejszych, powiązanych z nim oddziałów, gdzie ich praca mogła przyczyniać się do prowadzonej wojny.

Znaczna część uwięzionych to członkowie ruchu oporu z Francji lub innych okupowanych regionów. W obozie przebywali także Żydzi, homoseksualiści, Romowie oraz Sinti. Do obozu zesłano ludzi z ponad trzydziestu krajów – liczba więźniów obozu Natzweiler-Struthof w czasie jego istnienia przekroczyła 52 tysiące osób. W szczytowym okresie przebywało w nim 7000 więźniów.

Przeprowadzano tam również eksperymenty medyczne, w tym badania dotyczące tyfusu, działania gazu musztardowego i fosforowodoru. Więźniowie byli wystawiani na działanie gazu i zarażani chorobami, by umożliwić zbadanie ich skutków. Komora gazowa w obozie została wykorzystana do zamordowania 86 żydowskich kobiet i mężczyzn, dzięki czemu doktor Hirt ze Strasbuskiego Instytutu Anatomii miał możliwość zbadania ich szkieletów.

We wrześniu 1944 roku obóz został ewakuowany, a większość więźniów została przewieziona do obozu w Dachau. Miesiąc później obóz został wyzwolony przez członków amerykańskiej 3 Dywizji Piechoty.