Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog lag Den Haag er gehavend bij. De nabijheid van de kust, het grote pluspunt van de hofstad, had tijdens de oorlog ingrijpende gevolgen. Scheveningen en Den Haag werden onderdeel van de Duitse kustverdediging: de Atlantikwall.

In 1943 startte de aanleg van de Atlantikwall, een tankgracht door grote delen van Den Haag en Scheveningen, als onderdeel van de ‘Vesting Scheveningen’. Een deel van de wijken Duinoord en het Statenkwartier werd afgebroken. Dit had vergaande gevolgen. Behalve de vele bunkers, versterkingen en versperringen langs de kust van Scheveningen, lieten de Duitsers een antitankgracht graven en metershoge betonnen tankmuren bouwen. De linie liep van Kijkduin, via het Haagse Bos richting kust. Er werd een spoor van vernieling getrokken.

Er werden ruim 30.000 woningen ontruimd, duizenden huizen werden gesloopt en 50.000 bomen gekapt. Tenminste 140.000 Hagenaars, waaronder nagenoeg alle bewoners van Scheveningen, moesten op last van de Duitse bezetter hun huis verlaten. Dat was ongeveer een kwart van de Haagse bevolking. Personen die economisch aan Den Haag gebonden waren, mochten in de stad blijven, de rest werd geëvacueerd naar buiten de stad. Zo kwamen veel Scheveningers in de Achterhoek terecht, bijvoorbeeld in Aalten.

De brede kale strook die door de aanleg van de Atlantikwall ontstond werd tot verboden gebied verklaard. Bij de wederopbouw zijn het woonkarakter en de stedenbouwkundige structuur van deze aan het Statenkwartier grenzende gebieden niet hersteld. Als je goed kijkt, kun je via een spoor van naoorlogse bouw, de ligging van de Atlantikwall goed volgen.