Het Koninklijk Marine Hospitaal Haslar speelde een belangrijke rol bij de verzorging van de soldaten die gewond terugkwamen van de gevechten in Normandië. De staf van het ziekenhuis, dat in 1944 en 1945 onder leiding stond van het Amerikaanse leger, behandelde zowel geallieerde soldaten als Duitse krijgsgevangenen. Vanuit Haslar stuurde men de patiënten door naar ziekenhuizen elders in Engeland.

Het Koninklijk Marine Hospitaal Haslar (Royal Naval Hospital Haslar) opende in 1753 zijn deuren voor Britse soldaten die in een oorlog gewond waren geraakt. In 1944 speelde het ziekenhuis een hoofdrol bij de behandeling van gewonde soldaten die terugkwamen uit Normandië. De schepen waarop ze naar Haslar werden vervoerd hadden meestal drie artsen en allerlei medische apparatuur aan boord en konden tot 320 gewonden vervoeren. Deze schepen werden gebruikt totdat de geallieerden zich toegang hadden verschaft tot grotere havens, waar ook hospitaalschepen konden aanmeren. In de drie maanden na de landingen in Normandië kwamen er 1.347 gewonde soldaten aan in Haslar. Vanwege het grote aantal gewonden werd de kelder omgebouwd tot operatiezaal, ontworpen en ingericht door chirurg en schout-bij-nacht Cecil Wakely. De aanvoer van gewonden naar Haslar was zo groot, dat men patiënten zodra dat mogelijk was doorstuurde naar een ziekenhuis elders in Engeland. Het grote, imposante ziekenhuisgebouw was een in het oog springend doel voor Duitse bommenwerpers. Het was dan ook meerdere keren doelwit van bommenwerpers en V-1’s . De patiënten verhuisden dan naar de kelders. Wie dat niet kon, werd met zandzakken afgeschermd. Dit ging zo door totdat de geallieerden Cherbourg innamen, de plaats van waaruit de V-1’s werden gelanceerd. De medische staf behandelde naast Engelse ook andere geallieerde soldaten uit onder meer de VS, Noorwegen, Frankrijk, Nederland en Polen. Ook Duitse krijgsgevangenen werden er opgenomen, van wie sommigen niet ouder dan 16 of 17 jaar. Bij het ziekenhuis ligt een grote begraafplaats, waar de velen die hun verwondingen op D-Day niet overleefden, hun laatste rustplaats vonden.