Op 25 augustus 1940 werd Berlijn voor het eerst door Royal Air Force (RAF) bommenwerpers aangevallen. De aanval was bedoeld als vergelding voor Duitse luchtaanvallen op Londen.
Deze eerste fase van de Engelse bombardementen duurde tot de herfst van 1941. Het jaar daarop werd Berlijn grotendeels met rust gelaten. In 1942 werd Berlijn slechts negen keer aangevallen. Pas vanaf maart 1944 werd de stad weer regelmatig door de geallieerden gebombardeerd. Nu kregen de Britten steun van de Amerikanen met U.S. Army Air Forces (USAAF). De hoofdstad van het nazi rijk was niet alleen een belangrijk psychologisch doelwit maar ook strategisch van belang door de aanwezige oorlogsindustrie.

Vanaf februari 1945 vielen Engelse en Amerikaanse bommenwerpers de stad bijna dagelijks aan. Dit offensief was bedoeld om de Sovjet grondtroepen te ondersteunen die aan hun opmars richting Berlijn waren begonnen. Op 3 februari vond de zwaarste luchtaanval uit de hele oorlog plaats. Het Amerikaanse bombardement die dag koste 2.500 mensen het leven en maakte 100.000 mensen dakloos. De bombardementen waren bedoeld om de weerstand van het Duitse volk te breken en de steun aan het regime te ondermijnen. De aanvallen zorgden echter voor het tegenovergestelde: de weerstand nam juist toe. Op 16 april klonk het luchtalarm in Berlijn voor de laatste keer. De Sovjet grondtroepen begonnen toen aan de laatste fase van de oorlog en trokken de stad binnen.