In februari 1945, toen de geëvacueerde bewoners van het Huertgenwald in het Eifelgebergte, naar hun woonplaatsen terugkeerden werden ze getroffen door een helse aanblik: de dorpen lagen in puin, in de bossen lagen duizenden dode soldaten en het landschap was één grote moddervlakte vol met achtergelaten wapentuig. Overal lagen landmijnen: een dodelijk gevaar voor de bewoners. Tot diep in de jaren ’50 kwamen er experts van de explosievenopruimingsdiensten om bij het demonteren van bommen, granaten en mijnen.

Ook veel burgers stierven ten gevolge van ongelukken met achtergebleven wapentuig.
Gedurende de extreem hete zomer van 1947 kwam het herhaaldelijk voor dat spontane ontbranding van in de bossen achtergelaten fosformunitie, onblusbare bosbranden veroorzaakte. ‘s Nachts werden de bewoners regelmatig geconfronteerd met een rode gloed boven het landschap en ontploffingen van achtergelaten granaten. Pas in oktober kwam er een einde aan dit inferno en kon, meestal op privé initiatief, het opruimen van de duizenden lijken beginnen. Hoeveel soldaten er precies omkwamen bij gevechten in het Huertgenwald is onbekend. De laatste schattingen houden het op 10.000 Duitse en 30.000 Amerikaanse doden; enorme aantallen voor zo’n klein gebied.

Tot op heden zijn nog steeds honderden militairen van beide kanten opgegeven als vermist. Ook worden er nog steeds stoffelijke resten gevonden. Duitse militairen zijn en worden begraven op erevelden in de omgeving. Amerikaanse soldaten mogen wettelijk niet in vijandige bodem worden begraven. Talrijke gevallen Amerikanen hebben hun laatste rustplaats dan ook gevonden op de Amerikaanse begraafplaatsen in Henri-Chapelle in België en Margraten in Nederland.