5 czerwca 1945 r. najwyższe dowództwo mocarstw zachodnich po raz pierwszy spotkało się z dowódcami radzieckimi. W Wendenschloss w Berlinie podpisano Deklarację Berlińską, ogłaszającą bezwarunkową kapitulację Niemiec i przejęcie najwyższej władzy przez cztery zwycięskie mocarstwa.

5 czerwca 1945 r. najwyższe dowództwo mocarstw zachodnich spotkało się po raz pierwszy z dowódcami radzieckimi. Gospodarzem spotkania były siły radzieckie obecne w Berlinie. To one z początkiem maja zdobyły stolicę Rzeszy w bitwie, której końcowe fazy były niezwykle zaciekłe, i zarządzały nią samodzielnie przez kolejne dwa miesiące.

W Wendenschloss w Berlinie czterej dowódcy, w imieniu swych rządów, podpisali trzy dokumenty decydujące o przyszłości pokonanych i okupowanych Niemiec. Pierwszy z nich zyskał miano Deklaracji Berlińskiej. Proklamowała ona bezwarunkową kapitulację Niemiec i przejęcie najwyższej władzy przez cztery zwycięskie mocarstwa. “Niemcy” – głosił dokument – “zostały poddane wszelkim wymogom, jakie mogą być na nie nałożone dziś lub w przyszłości”.

Drugi dokument ogłaszał utworzenie Sojuszniczej Rady Kontroli Niemiec. Trzeci wyznaczał strefy okupacyjne czterech mocarstw na terytorium Rzeszy według stanu z 31 grudnia 1937 r. Od tej chwili decyzje zwycięskich mocarstw podejmowane zarówno indywidualnie w przydzielonych im strefach, jak i wspólnie przez Sojuszniczą Radę Kontroli Niemiec wobec całych Niemiec stanowiły prawo krajowe.

Stolicę, miasto Berlin, uznano za obszar specjalny, poddany wspólnej okupacji wszystkich czterech mocarstw. Podzielone na cztery sektory, miało znaleźć się pod zarządem administracji czterech mocarstw, zwanej Allied Kommandatura.
Jednakże narastające napięcia między mocarstwami zachodnimi z jednej strony, a Związkiem Radzieckim z drugiej doprowadziły do sytuacji, w której istotne decyzje nie zapadały już wspólnie, ale podejmowane były oddzielnie przez administrację wojskową każdej ze stref i sektorów.