W dniu 7 września 1939 r. polski oddział broniący Wojskowej Składnicy Tranzytowej znalazł się znów pod ciężkim ostrzałem. Było jasne, że dalszy opór jest daremny. Oficer dowodzący miał rozkaz utrzymać składnicę przez 12 godzin. Po 7 dniach walk podjął decyzję o kapitulacji.

O godzinie 04:30 nad ranem, siódmego dnia szturmu na Wojskową Składnicę Tranzytową niemiecki pancernik Schleswig-Holstein podjął ponownie ostrzał Westerplatte. Pół godziny później zaatakowała piechota niemiecka – została zmuszona do odwrotu. Ponowiono nieudaną wprawdzie próbę wzniecenia pożaru lasu. Do ostrzału włączyły się ciężkie moździerze eliminując z umocnień obronnych Wartownię nr 2.

Polscy obrońcy uznali, że dalsza walka nie ma sensu. Amunicja się skończyła. Poza tym, stan rannych w suterenach koszar pogarszał się. Brakowało, albo wręcz nie było opatrunków i leków. Major Sucharski podjął decyzję o kapitulacji. Żołnierze zgromadzili się przed koszarami na ostatni apel, po czym odmaszerowali do niewoli. Niemcy przewieźli rannych do szpitali w Gdańsku. Oficerowie polscy zostali przewiezieni do Hotelu Centralnego, zaś podoficerowie i szeregowcy do tymczasowego więzienia w twierdzy Bischofsberg (dziś: Biskupia Góra). W uznaniu waleczności majorowi Sucharskiemu pozwolono w niewoli zachować szablę.

Podczas obrony Westerplatte zginęło 15 żołnierzy polskich, a 26 odniosło rany (choć dane te mogą być niekompletne). Niemieckie straty oszacowano na 50 zabitych i 121 rannych.