Lądowanie aliantów w Salerno 9 września 1943 roku zbiegło się z ogłoszeniem rozejmu przez Zjednoczone Królestwo Włoch; było ono również poczatkiem kampanii wyzwoleńczej Włoch kontynentalnych. Działanie to nie umożliwiło szybkiego natarcia na Rzym, ale otworzyło drogę krwawym działaniom wokół Monte Cassino.

Desant aliantów na Półwysep Apeniński rozpoczął się 3 września 1943 roku, wraz z niewielkimi lądowaniami w okolicach czubka włoskiego buta. Miało to na celu odwrócenie uwagi Niemców od głównego miejsca desantu w okolicy Salerno. 9 września, dzień po podpisaniu rozejmu przez Włochów, główne siły aliantów wylądowały w Salerno (operacja Avalanche). Wojska desantowe pod dowództwem generała Marka Clarka złożone były z amerykańskiej 5 Armii, 82 Dywizji Powietrznodesantowej oraz brytyjskiego 10 Korpusu.

Aby zachować element zaskoczenia, przed lądowaniem nie przeprowadzono żadnego wstępnego bombardowania. Okazało się to jednak daremne; w tym rejonie Niemcy posiadali jednostki obronne. Pomimo tego niepowodzenia aliantom udało się wylądować oraz zabezpieczyć położony bezpośrednio nad morzem teren o szerokości 35 mil. 12 września niemiecka 10 Armia przystąpiła do kontrataku na przyczółek; ledwo można było go powstrzymać.
Niemiecki kontratak doprowadził do dotkliwego rozlewu krwi, a w niektórych miejscach przeciwnicy wdarli się także na plaże. Ostatecznie zakończył się fiaskiem, ponieważ Hitler odmówił feldmarszałkowi Kesselringowi zaangażowania dodatkowych oddziałów.

Choć na to liczono, operacja Avalanche nie zapewniła aliantom możliwości szybkiego natarcia przez terytorium Włoch. Zatrzymały ich niemieckie siły na Linii Gustawa, zgromadzone wokół Monte Cassino. Do samego Rzymu nie udało się dotrzeć przed 4 czerwca 1944 roku. Pomimo jego stosunkowego słabych posunięć taktycznych, generał Clark został odznaczony Krzyżem za Wybitną Służbę za swoje odważne postępowanie. Clark był często widziany na najbardziej bezpośrednich pozycjach podczas walki, motywując swoje wojska.