W styczniu 1945 r. większość więźniów obozu Stutthof zmuszono do marszu do Gdańska i dalej. 13.000 więźniów z kilku podobozów wysłano na pozornie podobny marsz śmierci, ale na wschód, do Kaliningradu. Marsz ten jednak zakończył się wyjątkowo brutalną masakrą na plaży w Palmnikach.

Kiedy w styczniu 1945 r. Armia Radziecka zbliżyła się do obozu, 13.000 więźniów z podobozów Stutthofu w Heiligenbeil (dziś Mamonowo), Jesau (Juszne), Seerappen (Ljublino) oraz Schippenbeil (Sępopol), zostało zmuszonych do marszu na Königsberg (Kaliningrad). Więźniami były głównie kobiety żydowskiego pochodzenia z Polski i Węgier. Jednakże, ponieważ Königsberg był już oblegany przez Armię Czerwoną, więźniarki skierowano dalej, do Palmnicken (dziś Jantarnyj). Na miejsce dotarło mniej, niż 3.000 więźniarek, pozostałe zginęły podczas marszu. Drogi do Palmnicken były usiane trupami.

Niemcy planowali zamurować pozostałe kobiety w tunelu kopalni bursztynu, ale dowódca Volkssturmu, Hans Feyerabend, nie zgodził się. Jednakże, SS, podobnie jak większość lokalnej ludności, nalegało, by pozbyć się więźniów. Kiedy Feyerabend stwierdził, że nie będzie w stanie uratować kobiet, popełnił samobójstwo. Wszystkie 3.000 więźniarek zapędzono na pobliską plażę i zmuszono do wejścia do lodowatej wody, gdzie ogień karabinów maszynowych wybił niemal wszystkie. Mordercy nie byli w stanie ukryć zbrodni, ponieważ morze wyrzucało ciała na brzeg na długim odcinku. Mniej niż 200 kobiet przeżyło masakrę, a tylko 15 przeżyło wojnę. Dziesięć tygodni później Sowieci, których dowódcą był rosyjski Żyd, zmusili niemiecką ludność Palmnicken do pogrzebania ciał. Palmnicken to miejsce jednego z ostatnich pogromów Żydów podczas IIwojny światowej.