Koszary garnizonu Westerplatte, o silnie zbrojonej konstrukcji, stanowiły kręgosłup polskiej obrony. Tu mieściła się zbrojownia, kwatery i inne ważne pomieszczenia. Kompleks był pierwotnie posadowiony na planie litery „T”, ale po wojnie kilka części budynku zostało zniszczonych, na przykład przy budowie pomnika.

Składnicy na Westerplatte brakowało właściwych kwater dla załogi do momentu wzniesienia w latach 1934-1935 tzw. nowych koszar. Trzykondygnacyjny budynek (z sutereną, wysokim parterem i pierwszym piętrem) mieścił pomieszczenia biurowe, mieszkalne, zbrojownię, warsztat rusznikarski, magazyn amunicji, składy i pomieszczenia pełniące inne funkcje. Wyposażenie było bardzo nowoczesne jak na tamte czasy. Budynek miał centralne ogrzewanie, przestrzenne sanitariaty, izbę chorych i radiostację.

Budynek zaprojektowano tak, by przy bombach lub pociskach trafiających w dach, stropy dwóch górnych kondygnacji zabsorbowały energię wybuchu chroniąc załogę znajdującą się w schronie w przyziemiu. System ten w pełni zdał egzamin, ponieważ bomby zrzucane z samolotów nie uszkodziły sutereny. W koszarach mieściła się też kabina bojowa. Niektóre z jej okien zmodyfikowano dla zainstalowania w nich karabinów maszynowych. Mniejsze pomieszczenie bojowe ze strzelnicą przetrwało w południowo-zachodnim narożniku budynku.

Południowe skrzydło nowych koszar mieściło lazaret i skład leków. Ogień z niemieckich karabinów maszynowych z Nowego Portu zniszczył całe to wyposażenie w pierwszych minutach ataku.

Dzisiejszy stan budynku jest też skutkiem dewastacji powojennej. Wewnątrz dokonywano między innymi detonacji niewybuchów. Północne skrzydło koszar zostało ostatecznie wyburzone w latach 1960-tych, żeby stworzyć promenadę wiodącą do pomnika ku czci Obrońców Westerplatte.