W dniu 24 października operacją “Vitality” rozpoczęła się trzecia faza bitwy o Skaldę. Jej celem było oczyszczenie półwyspu Południowego Beveland z sił niemieckich. Raz jeszcze, siłom alianckim przyszło nie tylko przemóc obronę niemiecką, ale i zmierzyć się z trudnym terenem.

Operacja “Vitality” rozpoczęła się natarciem 2 kanadyjskiej dywizji piechoty z miasta Woensdrecht w kierunku na Południowy Beveland. Półwyspu Południowy Beveland broniła niemiecka 70 dywizja piechoty, złożona z żołnierzy z chronicznymi dolegliwościami żołądka. Zgrupowanie tych mężczyzn w jednej formacji ułatwiało ich leczenie, ale ich siła bojowa znacznie na tym cierpiała.

Pierwszym wyzwaniem dla 2 kanadyjskiej dywizji piechoty było przekroczenie śluzy Kreekrakdam łączącej Południowy Beveland z lądem. Próba szybkiego przechwycenia śluzy atakiem sił pancernych nie powiodła się. Pojazdy na czele były natychmiast likwidowane przez niemieckie działa przeciwpancerne. Wkrótce okazało się, że teren Południowego Beveland wybitnie nie sprzyja zaangażowaniu wojsk pancernych, a więc zadanie jego przechwycenia pozostało wyłącznie w rękach piechoty.

Niemieccy żołnierze broniący śluzy Kreekrakdam nie byli w stanie długo utrzymać się na pozycjach z powodu problemów żołądkowych, toteż Kanadyjczycy wkrótce ją zdobyli. Dalszy marsz utrudniał im teren zalewowy, pola minowe i przeszkody, ale siły niemieckie stawiały niewielki opór aż do głównej linii obrony wzdłuż kanału Południowego Beveland. Atak frontalny na kanał byłby bardzo kosztowny, toteż podjęto decyzję o okrążeniu linii z pomocą nowo przybyłej 52 nizinnej dywizji szkockiej. W dniu 26 października Szkoci przeprawili się przez Skaldę okrążając pozycje niemieckie i zmuszając je do wycofania się do kolejnej linii obrony na śluzie Sloedam.

Aliantom udało się w miarę łatwo opanować Południowy Beveland, ale przed nimi stały prawdziwe wyzwania: przekroczenie śluzy Sloedam i przechwycenie ufortyfikowanej wyspy Walcheren.