Plaża Utah to kryptonim najbardziej wysuniętej na zachód plaży lądowania w dniu D-Day. Tu na ląd zeszła 4. Dywizja Piechoty USA. Lądowanie na plaży Utah było całkiem udane, częściowo dzięki desantowi powietrznemu, który zapobiegł większym kontratakom na teren lądowania.

Zadaniem 4. Dywizji Piechoty USA było zdobycie przyczółka u podstawy półwyspu Cotentin. Było to szczególnie ważne wobec planowanej próby możliwie jak najszybszego zdobycia głębokowodnego portu w Cherbourgu.

Na pięć godzin przed pierwszym lądowaniem z morza za linie obrony wybrzeża zrzucono amerykańskie oddziały powietrznodesantowe. Torując sobie drogę do plaży zlikwidowały one stanowiska nieprzyjaciela, które zagrażały wyjściu aliantów z plaż. Spadochroniarzom udało się zapobiec wszelkim większym kontratakom.

Na niemiecki punkt obrony na plaży przy La Madeleine składały się różne schrony i bunkry, a strefy przeciwczołgowej bronił granatnik i cztery działa. Te skromne siły nie mogły sprostać ciężkiemu bombardowaniu z morza i powietrza w dniu D-Day. Niemcy stawili mierny opór wobec nacierających sił amerykańskich, mimo że wiele jednostek wylądowało niemal 2.000 metrów na południowy zachód od pierwotnie planowanego miejsca. Z końcem dnia natarcie zakończyło się całkowitym sukcesem przy relatywnie niewielkiej liczbie ofiar wśród Amerykanów.

Ponieważ Niemcy zniszczyli niemal wszystkie urządzenia portowe wzdłuż wybrzeża Atlantyku, plaże musiały przejąć ich kluczową logistyczną rolę. Od czerwca do listopada 1944 r. przez plażę Utah przechodził niemal nieprzerwany strumień ludzi i zapasów. W dniu 11 listopada 1944 r. na miejscu punktu obrony La Madeleine wzniesiono pomnik dedykowany 1. Specjalnej Brygadzie Inżynieryjnej, który stał się pierwszym wojennym miejscem pamięci, powstałym na plażach lądowania.