Rankiem 18 sierpnia 1944 r. członkowie ultraprawicowego belgijskiego ruchu Reksistów zamordowali 20 belgijskich cywilów. Po lądowaniu w Normandii w czerwcu 1944 r. napięcia pomiędzy niemieckim władzami, ruchami kolaborującymi oraz ruchem oporu wzrosły, szczególnie w walońskiej prowincji Hainaut.

18 sierpnia 1944 r. w masakrze w Courcelles, znanej też jako masakra w Rognac, “Reksiści” zamordowali 20 obywateli Belgii. Partia Reksistów była skrajnie prawicowym, katolickim i nacjonalistycznym stronnictwem, założonym w 1935 r. przez Leona Degrelle. Podczas niemieckiej okupacji Belgii Reksiści opowiadali się za kolaboracją z Niemcami. Niektórzy członkowie ruchu otrzymali ważne stanowiska w strukturach państwowych. Członkowie partii stali się celem belgijskiego ruchu oporu. Od stycznia 1944 r. ataki przeciwko Reksistom nasiliły się. Demolowano ich domy, rozpowszechniano ich nazwiska. 8 lipca 1944 r. zabity został brat Leona Degrelle’a. W odwecie reksiści przeprowadzili szereg ataków na cywilów.

17 sierpnia ofiarą ruchu oporu padli Oswald Englebin, reksistowski burmistrz Charleroi, wraz z żoną i synem. Odwet był szczególnie brutalny. W piwnicy domu w Courcelles znalazło się 20 zakładników: policjantów, lekarzy, architektów, prawników i urzędników. Wśród nich był kanonik Pierre Harmignies, dziekan Charleroi od 1938 r. Pocieszał on swoich współwięźniów; jego ostatnie słowa miały brzmieć: “My wszyscy giniemy, by na świecie zapanował pokój i miłość między ludźmi”.

O świcie wszystkich 20 zakładników zabito z zimną krwią. Wśród zabójców znajdowali się najważniejsi przywódcy reksistów, w tym Victor Matthys, Louis Collard i Joseph Pévenasse. Spośród 150 uczestników masakry zidentyfikowano 97. 80 z nich zostało aresztowanych i trafiło przed sąd. 10 listopada 1947 r. wykonano wyrok śmierci na 27 z nich.