Podczas II wojny Światowej Grobla, czyli „Sloedam” była jedynym połączeniem między wyspą Walcheren a półwyspem regionu Południowego Beveland. W tym czasie, droga na grobli o długości 1,200 metrów, a także 45 metrów szerokości, miała ogromne znaczenie strategiczne. Niemcy bronili grobli Sloedam.

Do dnia 31 października 1944 r. prawie wszystkie grunty otaczające ujście Skaldy zostały obsadzone przez Niemców. Jedynie niemieckie baterie nadbrzeżne na wyspie Walcheren powstrzymywały żołnierzy alianckich przed zajęciem portu w Antwerpii.

Walcheren był połączony z Półwyspem Północnym Beveland za pomocą grobli Sloedam.
Pod koniec wojny Grobla stała się ponownie sceną ciężkich walk. Wyzwolenie Walcheren przez siły alianckie rozpoczęto drogą lądową atakiem 2 Kanadyjskiej Dywizji Piechoty na niemiecką obsadę Grobli w dniu 31 października 1944r. Kanadyjska Czarna Straż [Black Watch], brygada piechoty Calgary Highlanders oraz Le Régiment de Maisonneuve z 5 Kanadyjskiej Brygady Piechoty przypuściły kolejno cztery szturmy frontalne. Pierwszy przyczółek na Grobli od strony Walcheren utrzymał się zaledwie kilka godzin. Siły alianckie musiały się wycofać.

Aby wesprzeć wstrzymane natarcie, zdecydowano się zaskoczyć jednostki niemieckie po stronie Walcheren nocnym szturmem z niewielkiego portu Zuid-Kraaijert w pobliżu Nieuwdorp. W nocy z czwartku na piątek (2 na 3 listopada 1944r.) Szkoci z 6 Batalionu “The Cameronians” (SR) przeprawili się przez wodę i umocnienia Sloe w punkcie oddalonym o 2 kilometry na południe od Grobli. To natarcie, podjęte z ukrycia, znane pod kryptonimem operacji Mallard, okazało się skuteczne. Niemcy nie spodziewali się ruchu okrążającego, toteż musieli się wycofać. Na Grobli, Druga Kanadyjska Dywizja Piechoty zdołała się utrzymać. W dniu 3 listopada po południu grobla wreszcie przeszła w ręce Aliantów.