Ostatnim etapem bitwy o Skaldę było zdobycie wyspy Walcheren. Niemcy włączyli Walcheren w ciąg Wału Atlantyckiego i podczas wojny ufortyfikowali ją przekształcając w bastion. Z tego powodu, dowódcy alianccy postrzegali Walcheren jako największą przeszkodę na drodze do usunięcia Niemców z ujścia Skaldy.

W okresie wojny w betonowych bunkrach na Walcheren rozmieszczono około czterdziestu baterii artyleryjskich. Wspierała je sieć mniejszych bunkrów, okopów i bunkrów typu “pillbox”, a wszystko to sprawiało, że atak na Walcheren był trudnym zadaniem. Natarcie na wyspę można było przeprowadzić na dwa sposoby. Pierwszym był atak przez jedyne lądowe połączenie, jakim była grobla Sloedam o długości 1.200 metrów. Tama była ufortyfikowana po obu końcach, co spowolniało marsz. Dlatego główne siły natarcia skoncentrowano na przeprawie przez wodę.

W dniu 1 listopada przeprowadzono dwa desanty z wody. Pierwszego dokonali komandosi brytyjscy, francuscy i holenderscy na wysokości Flushing. Lądowanie poprzedził silny nalot bombowy na niemieckie linie obrony na wybrzeżu, toteż komandosi wylądowali bez zbytnich problemów. W ciągu kilku godzin udało im się zdobyć centrum Flushing, ale Niemcy nadal bronili się w północnej części miasta.

Drugie lądowanie na wysokości Westkapelle nie poszło równie gładko. Cztery spośród najcięższych niemieckich baterii pod Westkapelle były nadal sprawne, toteż ostrzeliwały 25 kanonierek brytyjskich, wspierających desant. Po dwóch godzinach na wodzie pozostało tylko pięć tych jednostek, ale na szczęście łodzie desantowe uniknęły zatopienia, toteż komandosom udało się wylądować. Zaatakowawszy obrońców niemieckich wyeliminowali armaty.

Do końca 3 listopada opór Niemców między Flushing a Westkapelle został złamany. Kilka dni później, w dniu 8 listopada, walki na Walcheren ustały.