Even na middernacht op 6 juni 1944 begon D-Day met de luchtlandingen van Amerikaanse en Britse para’s op Frans grondgebied. De 82e en de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisies hadden de opdracht een bruggenhoofd te vestigen op de westflank van de geallieerde aanval. 13.348 para’s sprongen uit 821 Douglas C-47 vliegtuigen terwijl 4.400 soldaten landden met zweefvliegtuigen. Hun opdracht was om de landingen van de Amerikaanse infanterie op Utah Beach te dekken en gezamelijk zo snel mogelijk Cherbourg in te nemen.

De 82e Divisie onder leiding van generaal Matthew B. Ridgway moest Sainte-Mère-Église veroveren, een dorp op de hoofdweg tussen Caen en Cherbourg. Dit was de meest waarschijnlijke weg voor een Duitse tegenaanval. De para’s bliezen een aantal bruggen op om te voorkomen dat de Duitsers versterkingen vanuit het zuiden zouden aanrukken en ze vestigden op een aantal strategische punten een bruggenhoofd voor latere acties.
De 101e Luchtlandingsdivisie onder leiding van generaal Maxwell D. Taylor moest de uitgangen van de landingsstranden veilig stellen. Ook moesten ze doelen landinwaarts aanvallen, zoals de Duitse geschutsbatterij bij Saint-Martin-de-Varreville en een aantal bruggen richting Carentan.

Om de naderende transport- en zweefvliegtuigen de weg te wijzen, hadden scouts de zes landingsplaatsen gemarkeerd met lichtbakens. Deze aanpak werkte maar op één plek. De meeste para’s landden ver buiten hun toegewezen zone. Het resultaat was een grote verwarring, omdat de eenheden elkaar niet konden vinden. Toch wisten de twee Amerikaanse divisies de meeste van hun doelen te bereiken. Het belangrijkste was de bevrijding van Sainte-Mère-Église vroeg in de ochtend. In de middag begonnen de Duitsers de verwachte tegenaanval, die door de licht bewapende luchtlandingstroepen werd afgeslagen. De volgende dag werden ze bijgestaan door de tanks die geland waren op Utah Beach.