De Duitse onderdrukking in Normandië werd vanaf december 1943 steeds feller. Gedurende 6 maanden werden 200 verzetsstrijders gearresteerd door de Gestapo, de Duitse geheime politiedienst. Nadat de Duitse commandant van de gevangenis van Caen het nieuws over de landingen van D-Day in Normandië hoorde, besloot hij om de standaard procedure in te laten gaan in het geval van alarm. Hij wilde alle gevangenen van de Gestapo naar Duitsland sturen, om zo de geallieerden ervan te weerhouden hen te bevrijden. Andere gevangen, die het vonnis van de Duitse rechtbank afwachtten, werden naar Duitsland gestuurd of vrijgelaten, dat hing af van de zwaarte van de aanklacht.
De feldkommandantur (hoofdkantoor van de regio) bevestigde commandant Hoffman’s bevelen. Maar door de bombardementen van de geallieerden op het treinstation van Caen werkte de spoorwegen niet meer. De Duitsers beschikten noch over vrachtwagens, noch over het personeel om de gevangenen veilig te evacueren.

Rond acht uur ’s ochtends arriveerde Harald Heyns, het hoofd van de Duitse Gestapo in Caen, met de boodschap dat de gevangenen direct geëxecuteerd moesten worden. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werden 87 gevangenen, in groepjes van zes, geëxecuteerd op de kleine binnenplaats van de gevangenis. Voor de vrouwen werd geen uitzondering gemaakt. Ongeveer twintig gevangenen werden naar Fresnes overgeplaatst. De lichamen van de geëxecuteerden werden in haastig gegraven kuilen op de binnenplaats begraven, bedekt met ongebluste kalk. Aan het eind van juni 1944 keerden de Duitsers terug naar de binnenplaats. Ze groeven de lijken op om ze vervolgens naar een tot nu toe onbekende begraafplaats te brengen.