Josef Brettschneider brał udział w operacji berlińskiej jako młodszy porucznik. Będąc w beznadziejnym położeniu, musiał walczyć z jednostką Volkssturmu w mieście otoczonym sowieckimi wojskami.
Josef Brettschneider przyszedł na świat w 1924 roku w Düsseldorfie. Po ukończeniu szkoły udał się do Xanten, gdzie kontynuował edukację jako nauczyciel szkoły podstawowej w nazistowskim kolegium nauczycielskim. W kwietniu 1943 roku został zwerbowany do służby wojskowej i odesłany do jednostki szkolenia oficerów w Poczdamie nieopodal Berlina. W marcu 1944 roku, w wieku 20 lat, został oficerem szkoleniowym Batalionu 3/607 Volkssturmu.
Niemiecki Volkssturm został założony na kilka miesięcy przed zakończeniem wojny, w oparciu o tzw. Dekret Führera z 25 września 1944 roku. Wszyscy mężczyźni między 16. a 60. rokiem życia, których zakwalifikowano do służby wojskowej, zostali zmobilizowani do wsparcia Wermachtu. Jednostki Volkssturmu były słabo wyszkolone i uzbrojone, a rekruci mieli nikłe szanse na przeżycie.
Młodszy porucznik Josef Brettschneider walczył z Batalionem Volkssturmu w operacji berlińskiej w kwietniu 1945 roku. W swoim dzienniku zanotował: „Jesteśmy wyposażeni jedynie w broń batalionów piechoty, kilka karabinów maszynowych i granatników; zajmujemy uprzednio wykopane okopy na wzgórzu na skraju lasu. Nie mamy wielkich nadziei na zatrzymanie wroga. Zaczynają się wkradać rozpacz i niepokój”.
Ostatnie dni wojny Josef Brettschneider spędził w Cytadeli Spandau, twierdzy położonej w zachodniej części miasta. Sowieccy żołnierze przejęli ją bez walk, po negocjacjach, w których uczestniczył również Brettschneider. Po wojnie, aż do września 1946 roku, Brettschneider był internowany na północ od Moskwy jako jeniec wojenny.
