W 1966 r. na półwyspie Westerplatte wzniesiono 25-metrowej wysokości pomnik. Komunistom służył głównie jako instrumentem propagandy. Dopiero wiele lat później pomnik stał się ważnym miejscem upamiętnienia walki o Westerplatte i wybuchu II wojny światowej.

Bohaterska obrona Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte była świetlanym zdarzeniem w historii Polski. Jednakże, powojenni przywódcy komunistyczni uznali tę konfrontację za walkę „burżuazyjnej” Polski, toteż próbowali ją ignorować, zatrzeć pamięć o niej. Postawa względem wydarzeń zmieniła się nieco wraz z końcem epoki stalinizmu w 1956r. Aby zyskać poparcie społeczne, komuniści zaczęli chętnie sięgać do tradycji i symboli narodowych. W 1966 r. na Westerplatte wzniesiono 25-metrowej wysokości pomnik.

Monumentu nie poświęcono jednak konkretnie obrońcom Westerplatte, ale generalnie obrońcom wybrzeża. W ten sposób komuniści próbowali uniknąć zbyt silnego wsparcia dla polskich tendencji patriotycznych. Przy pomniku widać takie nazwy jak Murmańsk, Wybrzeże Atlantyckie, Kanał La Manche, czy Morze Śródziemne.

Pod budowę promenady wiodącej ku pomnikowi wyburzono część zachowanego budynku koszar. Wartości historyczne podporządkowano propagandzie: władze komunistyczne uczyniły z pomnika „pokazówkę”. Do złożenia wizyty zapraszano delegacje z całego świata, tu odbywały się ceremonie wojskowe i oficjalne masówki. W 1987 r. Westerplatte odwiedził papież Jan Paweł II. Dziś, pomnik wraz z jego miejscem pamięci jest jednym z najbardziej popularnych miejsc na mapie turystyki historycznej i wypoczynkowej.