Szpital Królewskiej Marynarki Wojennej w Haslar był główną placówką, w której leczono żołnierzy powracających z Normandii, rannych podczas działań D-Day i w dalszych walkach. W latach 1944 – 1945 szpital był prowadzony przez wojsko Stanów Zjednoczonych. Leczono tu zarówno żołnierzy alianckich, jak i niemieckich jeńców wojennych przed przeniesieniem ich do innych szpitali w Wielkiej Brytanii.

Szpital Królewskiej Marynarki Wojennej w Haslar został założony w 1753 r., by leczyć brytyjskich żołnierzy biorących udział w wojnie. W 1944r. był główną placówką świadczącą pomoc medyczną rannym żołnierzom powra-cającym z Normandii. Żołnierze byli zazwyczaj transportowani do Haslar okrętami desantowymi do przewozu czołgów, w asyście trzech członków personelu medycznego, mającego do dyspozycji odpowiednią liczbę sprzętu medycznego. Okręty te mogły pomieścić do 320 pacjentów i były w użyciu, dopóki Alianci nie opanowali portów francuskich o wielkości odpowiedniej dla przyjęcia statków szpitalnych.

Na przestrzeni pierwszych trzech miesięcy od pierwszych lądowań w Normandii szpital Haslar przyjął 1347 rannych. Ze względu na ogromną liczbę rannych żołnierzy, piwnicę adaptowano na sale operacyjne. Aby móc obsłużyć tak dużą liczbę pacjentów, żołnierzy w ustabilizowanym stanie przewożono do innych brytyjskich szpitali. Układ sal operacyjnych został zaprojektowany przez chirurga Kontradmirała Cecil’a Wakely, który czuwał także nad wdrożeniem projektu.

Duży, rzucający się w oczy budynek szpitala był pierwszorzędnym celem niemieckich bombowców. Na szpital zrzucano często nie tylko bomby, ale i rakiety V1. Podczas nalotów pacjenci byli przenoszeni do piwnic pod szpitalem. Tych, których nie dało się przenieść, osłaniano workami z piaskiem. Sytuacja zmieniła się dopiero po zabezpieczeniu przez siły alianckie miejsc lądowania w Cherbourgu.

Personel medyczny świadczył pomoc medyczną zarówno Brytyjczykom, jak i żołnierzom innych zbrojnych sił alianckich: członkom Sił Zbrojnych Imperium Brytyjskiego, Kanadyjczykom, Amerykanom, Norwegom, Francuzom, Holendrom i Polakom. Leczył również wielu jeńców, wśród których byli i chłopcy mający ledwie po 16-17 lat. Przy szpitalu mieści się duży cmentarz. Spoczywa na nim wielu z tych, którzy zmarli z powodu ran odniesionych podczas operacji normandzkiej.