Ponieważ armie wymagają ogromnych zasobów paliwa, świadomość konieczności zapewnienia dostaw paliwa po ewentualnej inwazji sił alianckich w Europie towarzyszyła planistom na długo przed samymi zdarzeniami. Przewożenie paliwa tankowcami było ryzykowne z uwagi na możliwe ataki i nieprzewidywalność warunków pogodowych. Plany i przygotowania do położenia rurociągu morskiego między południową Anglią a Francją rozpoczęto już w 1942 r. Po zakończonych powodzeniem, tajnych próbach w rzece Medway i w Szkocji, latem 1944 r. położono dwa rurociągi: z Shanklin na wyspie Wight do Port-en-Bessin oraz z Dungeness do Ambleteuse.

Krótkie odcinki rur transportowane do Dungeness koleją były tu łączone i nawijane na olbrzymie pływające “bębny” ciągnięte holownikami, a następnie układane na dnie morskim w Kanale. Przepompownie instalowano w budynkach nie różniących się charakterem od zwyczajnej zabudowy, aby ograniczyć zagrożenie wrogim atakiem. Niektóre z tych budowli – lodziarnie, garaże, czy bungalowy – istnieją do dziś, na przykład domek Pluto House na przylądku Dungeness.

Po przełamaniu początkowych problemów, dzienne dostawy paliwa wynosiły około 4 mln litrów, a do końca wojny do Francji przepompowano niemal 700 mln litrów. Było to osiągnięcie techniki o kluczowym znaczeniu dla powodzenia inwazji w Europie po lądowaniu w dniu D-Day.