II wojna światowa w Europie wybuchła w 1939 r. wraz z niemiecką inwazją na Polskę. Działania wojenne wkrótce rozprzestrzeniły się na Europę zachodnią i północną. Niemiecka inwazja na Związek Radziecki i japoński atak na Pearl Harbor pod koniec 1941 r. przekształciły konflikt w wojnę globalną, doprowadzając do utworzenia przez Wielką Brytanię, USA i Związek Radziecki sojuszu wojennego. Francja zyskała status czwartego członka sojuszu na początku 1945 r.
Wraz z bezwarunkową kapitulacją Niemiec 8 maja 1945 r. w berlińskiej dzielnicy Karslhorst alianci osiągnęli jeden z głównych przyjętych przez nich celów działań wojennych. Mocą Deklaracji Berlińskiej z dnia 5 czerwca 1945 r. władze wojskowe czterech mocarstw objęły najwyższą władzę w całych Niemczech i w samym Berlinie. Od tej chwili decyzje zwycięskich mocarstw podejmowane zarówno indywidualnie w przydzielonych im strefach, jak i wspólnie poprzez Sojuszniczą Radę Kontroli Niemiec dla całych Niemiec stanowiły prawo krajowe. Berlin, stolica pokonanej Rzeszy, znalazł się pod okupacją czterech mocarstw.
Na konferencji poczdamskiej – ostatniej konferencji aliantów w czasie II wojny światowej – siły sojusznicze uzgodniły politykę okupacyjną zakładająca demilitaryzację, denazyfikację, demokratyzację, decentralizację i reparacje wojenne. Narastające napięcia między mocarstwami zachodnimi, a Związkiem Radzieckim doprowadziły jednak do sytuacji, w której istotne decyzje nie były już podejmowane wspólnie, ale oddzielnie przez rządy wojskowe w poszczególnych strefach i sektorach okupacyjnych.
