Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Umberto di Savoia, zoon van koning Vittorio Emanuel III, kroonprins van Italië. Conform de traditie mocht hij geen rol vervullen in staatszaken, dus koos hij voor een militaire carrière. Umberto en de Italiaanse dictator Mussolini waren geen vrienden en Mussolini overwoog zelfs om hem de troonopvolging te weigeren.

Aan het begin van de oorlog, tijdens de Italiaanse invasie van Frankrijk, was Umberto bevelhebber van Leger Groep West en in 1942 werd hij bevorderd tot veldmaarschalk, maar daar bleef het ook bij. Bij de afkondiging van de wapenstilstand op 3 september vluchtten de koninklijke familie en de regering vanuit Rome naar Brindisi, om te voorkomen dat ze door de Duitsers werden vastgezet. Umberto wilde terug naar Rome om daar het verzet te organiseren, maar de koning liet hem niet gaan.

Tijdens de Italiaanse veldtocht ging Umberto vaak naar het front. De avond voor de eerste Slag om Monte Lungo (8 december 1943) voerde hij vrijwillig een gevaarlijke luchtverkenningsoperatie uit, waarbij hij met een Amerikaanse piloot over de Duitse verdedigingslinie vloog, terwijl ze hevig werden beschoten door Duits luchtafweergeschut.

Edwin Walker, commandant van het 3e Regiment van de First Special Special Service Force, gunde Umberto de Amerikaanse Bronze Star Medal, maar die werd hem om politieke redenen niet gegeven. Nadat zijn vader, koning Victor Emmanuel III, de troon overdroeg aan zijn zoon, was Umberto 34 dagen lang koning, van 9 mei tot 12 juni 1946. Toen Italië een republiek werd verliet hij het land en leefde hij tot aan zijn dood in ballingschap in Cascais in Portugal.